Je kent het gevoel, het gevoel alsof je overdag niets hebt bereikt omdat je ZO gek bent dat je de hele nacht bij je kleintje hebt gezeten. Je vreest de nachten, omdat je al weet wat er gaat komen. Je besteedt bijna twee keer zoveel tijd aan het helpen van je baby om 's middags in slaap te vallen, alleen om 20 minuten 'me time' te krijgen tot hij weer wakker wordt. Iedereen zegt 'Welcome to parenthood!'
En je vraagt je af hoe iemand deze fase van het ouderschap overleeft?!
Het eerste dat zoveel ouders aanzien als normaal, is dat ze nooit meer slapen. Je vrienden hebben het gezegd en now you are living it! Is het waar? Zal je baby er niet zelf achterkomen hoe hij zelfstandig kan in slaap vallen?!
Hier een een bom aan waarheid: Baby's kunnen niet leren hoe ze zelf in slaap kunnen vallen als iemand hen continu helpt om tot slapen te komen!! Je kan niet iets leren als het steeds voor jou gedaan wordt!
Als een baby in je armen in slaap valt, gaan ze ervan uit dat ze daar wakker worden, toch? Zo niet, dan zal je baby onmiddellijk schrikken en om je roepen.
Als een baby in slaap valt terwijl hij borstvoeding/flesvoeding krijgt of op een tutje zuigt, zal hij om je schreeuwen zodra hij merkt dat het "comfort item" op mysterieuze wijze is verdwenen in de nacht of tijdens een dutje.
Als je jouw baby 's nachts elke 1-3 uur helpt om weer in slaap te vallen, zal hij waarschijnlijk nog jaren zo doorgaan.
Het ligt in onze aard, als ouders, om tot de conclusie te komen dat dit misschien 'slechts een fase' is, of dat hun dutjes op magische wijze langer zullen worden, of dat je kapoen vroeg of laat de nacht zal doorslapen.
Maar dit is wat je mist: jouw baby kan al deze dingen niet doen zonder eerst te leren hoe hij zelfstandig, in zijn eigen ruimte, in slaap kan vallen.
En als je baby eenmaal zelfstandig kan slapen ... stel je voor wat je op een dag kunt bereiken. Stel je voor hoeveel energie je weer zult hebben. Je gaat de beste versie van jezelf zijn, omdat JIJ ook beter slaapt.
Je kleintje de ruimte geven om dit te leren is van belang, jij bent als ouder hierin de begeleider en niet de uitvoerder. Hoe pak je dit nu best aan?
Zorg voor een goede slaapomgeving: donkere ruimte, veilig bedje maar zorg ook voor begrenzing door nestje of bedomrander, gebruik een inbakerdoek of slaapzak, biedt een tutje als troost niet als slaapmiddeltje, maak gebruik van white noise,...
Zorg voor een eigen plekje: een eigen bedje, eigen kamer zal het zelfstandig slapen bevorderen.
Zorg voor voorspelbaarheid en routine: zorg ervoor dat je kapoen op de gepaste tijdstippen in bed ligt en zorg voor een vast slaapritueeltje.
Bied je kapoen rust en vrijheid voor het uiten van zijn emoties: probeer niet met alles in je macht je kapoen zijn huilen te stoppen, maar bied je kapoen rust door hem tijdens het huilen, te sussen en de emotie toe te laten. Eens je kapoen, onder jouw begeleiding, uitgehuild is zal slapen mogelijk worden.
Zorg voor een consistente en liefdevolle troostmethode met respect voor je baby: indien je jouw kapoen steeds op een consequente en liefdevolle manier gaat troosten geeft dit jouw kapoen het vertrouwen dat hij dit, het slapen, zelfstandig kan!
Dus neen, de 'cry it out'- methode is zeker niet de enige aanpak die er bestaat om je kapoentje te helpen zelfstandig de slaap te vinden! Ik help jullie hier graag met verder in een privé consult of ga zelf aan de slag met een SlaapBundel :)
Groetjes
Lise
xxx